Inmiddels is het alweer zaterdag 7 juni. Community day is aangebroken in Burundi. Dat betekent dat alle inwoners van Burundi zich belangenloos moeten inzetten, als zij de straat op gaan. En wat is er dan mooier dan jezelf in te zetten bij het Family Based Rehabilitation Centre?! Zo’n 60 dorpelingen uit Muzigati denken er net zo over.
Op weg…
Ontbijt om 6.30 uur “chez Thomas”. Om 7.00 uur staan we klaar bij de auto, want we willen om 8.00 uur in Muzigati zijn voor de community day. De dorpelingen zouden namelijk van 8.00 – 10.00 u gaan werken aan het bouwproject. Helaas meldt onze chauffeur Blaise zich niet op tijd. We bellen hem. Hij is onderweg, maar het duurt wel tot 8.00 u voordat hij er is. Onduidelijk blijft of hij te laat van huis gegaan is, of dat inderdaad de roadblocks vanwege de communityday het probleem waren. André probeert de bouwactiviteiten voor ons wat op te rekken en dat lukt hem geweldig.
Community work
Om 9.00 uur gaan we alsnog van start: ongeveer 60 mensen uit het dorp zijn aanwezig. In lange linies geven we de stenen door voor de funderingen en de metselwerken. Ook de emmers specie gaan van hand tot hand. Een van de speciemakers zet een prachtig Afrikaans lied in. Alle anderen vallen in en herhalen de klanken. Zo mooi om daar tussen te staan en mee te zingen. Kippenvel en een warm gevoel tegelijk. Zo stelde ik mijzelf Afrika ook voor. Sommigen spreken Frans, een enkeling ook Engels en anderen alleen Kirundi. We proberen namen uit te wisselen en enkele woorden. Bijvoorbeeld emmer = ndobo, steen = ibuwee, later komen de telwoorden. Beatrice, Viola en Janette hebben de grootste lol als ik hun woorden naspreek.
Dufashanye op televisie in Burundi
Ondertussen arriveert Carolien. Om 9.00 u geland en direct door dokter Alois naar Muzigati gebracht. Hartelijk verwelkomd en officieel door André toegesproken. Het hele dorp staat erbij. Dan ook een mooie speech van Carolien. André vertaalt. De Burundese televisie is ook aanwezig en maakt de hele ochtend opnamen. Geweldig om dit ’s avonds op het journaal terug te zien. André wordt geïnterviewd terwijl wij op de achtergrond aan het sjouwen zijn. Uitstekende PR voor het project.
Uiteindelijk gaan we tot 12 uur door tot de specie op is en dan is een zeer groot deel van de fundering gereed. Dat geeft voldoening.
Lunchen, met gevaar voor eigen leven
Met meerdere auto’s rijden we naar het dorp Muzigati voor een lunch. Jan en Jan rijden staand achterop mee in de laadbak van Alois. Kinderen langs de weg staan soms met open mond te kijken, anderen zwaaien en roepen naar die idiote “musungu”. In het dorp trekken we veel bekijks. Met dokter Alois en de bouwmeester en zijn voormannen gaan we aan het lauwe bier. De lunch bestaat uit grote geroosterde spiezen van geitenvlees met gebakken aardappels en banaan, brood- oliebollen en papaya toe. We eten hier eigenlijk te goed… Dat wordt thuis weer afbouwen. Dokter Alois lijkt na een liter bier nog beter te scheuren over de drukke wegen met de vele kuilen. En ondertussen vertelt hij honderduit over Burundi. Het verbaast me steeds weer dat er niet meer ongelukken gebeuren op deze smalle wegen waarop steeds zoveel mensen tegelijk onderweg zijn.
Daarna een uitgebreide nazit in de tuin van Ima’s LinkCenter en een heerlijke rijsttafel met vis en heel bijzonder gebakken zoete banaan. Zeer voldaan keren we terug naar onze compound.
Jan Wolke
