In deze blog lees je ondermeer de aangrijpende verhalen van onze doelgroep.
Rondleiding op het terrein van ons activiteitencentrum
De bouw van het activiteitencentrum in Musigati vordert gestaag en de fundering is inmiddels gereed! De organisatie, Association Raphael au Burundi (ARB) heeft twee hectare (200 x 100 meter) land gekregen van de plaatselijke autoriteiten. Natuurlijk wilden wij dit hele stuk grond zien en we hebben daarom een prachtige rondleiding gekregen. Het is nog onbewerkte grond waar alles op groeit en bloeit. Dus door de struikgewassen heen, al klimmend naar beneden en weer omhoog, genietend van het prachtige uitzicht, hebben we de volledige twee hectare bewandeld.
Inmiddels weten we ook wat Musigati betekent: suikerriet. En daar staat onze grond dan ook vol mee! Alles wat nu op de grond groeit behoort tot de ARB en mag dus gebruikt worden om activiteiten te ontplooien voor de mensen met een verstandelijke beperking.
Registratie “foolish people”
De ARB heeft de registratielijst opgevraagd waarop mensen zijn vermeld met een verstandelijke beperking van de gemeenschap Musigati. Op de lijst staan 242 mensen variërend in leeftijd van 2 tot en met 50 jaar; 86 kinderen van 2-10 jaar, 84 jongeren van 11-20 jaar, 31 jong volwassenen van 21-30 jaar, 13 volwassenen van 31-50 jaar en 30 onbekenden. Zij hebben allen het stempel “foolish people ” te zijn. Er zijn geen diagnoses vermeld op de registratielijst. Wij hebben met 9 mensen van deze “foolish people” kennis mogen maken op een heel bijzondere manier.
Opstartfase Family Based Rehabilitation (FBR) project
Het FBR project, uitgevoerd door de ARB, is in de opstartfase. In Burundi is het gebruikelijk dat de mensen met een mentale handicap op straat leven of in huis verstopt worden. De enige instelling voor geestelijke gezondheid is in de stad Bujumbura. Daar moet je dus heen voor geestelijke zorg, mits er voldoende geld is. Nadat de patiënt medicatie heeft gekregen wordt hij ontslagen en gaat hij weer terug naar huis. Het ontslag wordt pas verleend nadat betaald is, dit kan ook betekenen dat een persoon gevangen wordt gezet totdat er betaald is! Het leven vervolgt zich op straat, de mensen worden niet begeleid richting dagbesteding, laat staan betaald werk.
Eerste kennismaking met onze doelgroep
De locale autoriteiten en bevolking hebben ons geholpen kennis te maken met onze doelgroep. Zij vertelden ons dat het mogelijk was om 2 personen te spreken. Wij hebben in de plaatselijke cafetaria kennis gemaakt met deze 2 “patiënten”. Het nieuws ging waarschijnlijk als een lopend vuurtje door het dorp, want binnen een half uur zaten we al met 7 “patiënten” om de tafel en na ruim een uur waren dit er al 9.
Wij krijgen gelegenheid met hen om tafel te zitten en met hen te spreken. Hoe moeilijk dat ook is in verband met de taalbarrière. Zij krijgen van ons wat te drinken en staan waarschijnlijk voor het eerst in lange tijd op een andere, waardevolle manier in de belangstelling. De dorpsbewoners staan er om heen en aanschouwen het tafereel. Nadat het drinken op is gaan de “patiënten” de straat weer op en 2 van hen gaan samen met hun moeder naar huis toe.
Wij gaan het gesprek aan met de locale autoriteiten en de dorpsbewoners om meer achtergrond van deze 9 patiënten te krijgen:
- Pascal, geboren in 1983 (31 jaar). Zijn vader is overleden. Na de dood van zijn vader is hij “foolish” geworden. Hij was toen ongeveer 10 jaar oud. Wat hij heeft is onbekend. Zijn gedrag lijkt apathisch en hij is schrikachtig. Zijn dagen bestaan uit rondlopen door het dorp Musigati. Hij slaapt bij zijn moeder. Zijn moeder werkt 6 dagen in de week, waardoor zij in staat is hem te voorzien van eten, drinken en kleding.
- Evelyne, leeftijd onbekend. Zij zegt zelf 20 jaar te zijn, maar op de registratielijst staat 14 jaar oud. Zij is gezond geboren, maar gedurende haar leven heeft zij epileptische aanvallen gekregen waardoor er een mentale handicap is ontstaan. Zij heeft weleens medicatie gebruikt, maar ze lijkt nu zonder medicatie te leven. Haar vader is overleden en haar moeder zorgt niet voor haar. Zij leeft op straat, slaapt op de markt of in een soort portiek. De markthandelaren zorgen voor haar, stoppen haar zo nu en dan eten, drinken en kleding toe.
Als Renate door het dorp wandelt, loopt Evelyne met haar mee. Gearmd bezoeken zij de markt. De andere kinderen staren hun aan en Evelyne lijkt zich even een “prinses” te voelen. Daarna komt Evelyne weer terug in het café en krijgt zij een epileptische aanval. Zij wordt in de stabiele zijligging gelegd en zij komt na ongeveer 5 minuten weer bij. Even is zij volledig de weg kwijt en dwaalt wat rond, totdat ze de uitgang van het café vindt. Later treffen wij haar aan, voor het café, zittend op een bankje naast Renate. Renate is liedjes aan het zingen met de dorpskinderen en Evelyne komt weer helemaal tot rust. - Jerome, leeftijd onbekend. Zijn neef spreekt met ons. Voor de oorlog was hij normaal maar gedurende de oorlog is hij ziek geworden. Hij is erg onrustig, is agressief en lijdt aan dwangmatige handelingen. Hij slaapt in principe thuis, maar als hij ‘s nachts onrustig is, gaat hij vaak de straat op (dit lijkt op een posttraumatische stressstoornis). De hele gemeenschap zorgt voor hem. Dit geldt overigens ook voor de andere foolish people. Zijn neef en de locale autoriteiten vertellen ons dat zij weer hoop hebben gekregen door de komst van het FBR project.
- Mediatrice, 16 jaar oud brengt samen met haar moeder aan ons een bezoek. Zij is meervoudig gehandicapt. Zij loopt voorovergebogen met een stok en loopt zeer moeizaam. Het is een vrolijke puber zo op het eerste gezicht. Zij heeft in het verleden medicatie gehad maar momenteel niet meer. De moeder geeft aan dat de medicatie niets toevoegde, maar het kan ook zijn dat het geld op is. Haar moeder is gescheiden en zorgt 24 uur per dag, 7 dagen in de week voor haar dochter. Zij werkt niet meer omdat haar dochter op een dag, toen zij aan het werk was, werd verkracht. Hierdoor wordt zij steeds armer. De veiligheid van haar dochter staat voorop! De moeder vertelt haar verhaal krachtig. Er is geen emotie te bespeuren op haar gezicht.
Deze verhalen zijn slechts een kleine weergave van wat er leeft binnen onze doelgroep, waarvoor de ARB en stichting Dufashanye zich inzetten. Van de 242 kandidaten voor ons project is er ruimte voor slechts 100 à 150 per jaar om ambulante begeleiding te ontvangen en/of leerwerktrajecten te volgen in het activiteitencentrum. Ook de gezinsleden zullen begeleiding ontvangen omdat het een family based project is.
Als voorbeeld kan de casus van Mediatrice gebruikt worden. Het ultieme doel is om deze 16-jarige puber onder te brengen in het activiteitencentrum en gelijktijdig haar moeder te begeleiden naar betaald werk. Bijvoorbeeld door haar een starterslening te verstrekken, waarmee zij op haar land tomaten kan verbouwen en deze op de plaatselijke markt kan verkopen.
Training sociaal werkers
12 studenten, die sociaal werker willen worden, worden momenteel getraind door de ARB. 3 van hen krijgen betaald werk aangeboden. De ARB heeft bewust gekozen een groep van 12 mensen tegelijkertijd op te leiden tot sociaal werker. De studenten variëren in leeftijden van 24 tot en met 35 jaar. Voor wat betreft de kosten maakt het niet uit of je 3 of 12 mensen opleidt, je hebt dezelfde leraren nodig. Tevens is dit een investering voor de toekomst. De ARB wil het project in de toekomst uitbreiden en kan dan een beroep doen op de reeds opgeleide studenten. Het overgrote deel van hen woont overigens in of nabij Musigati en kent de gemeenschap dus van binnenuit.
Een deel van onze reisgroep is drie dagen bij de training aanwezig, terwijl een ander deel van de groep meewerkt aan de bouw van het activiteitencentrum.
Tijdens de eerste trainingsdag heeft Carolien de aftrap gegeven met een presentatie over hoe zij in Nederland mensen begeleid heeft naar (vrijwilligers)werk. Dit vanuit haar achtergrond als ergotherapeut. Een van de ARB-leden verdiept zich in bepaalde instrumenten en methodieken. Wie weet wat we daar over een paar jaar van terugzien.
Andere leden van de ARB houden presentaties over mentale aandoeningen, medicatiegebruik, sociale vaardigheden en behandelmogelijkheden. Een van de leraren maakt een treffende opmerking en noemt de Burundese bevolking volledig ziek. Waarom? Als voorbeeld noemt hij het rare gedrag in een restaurant van een ober, die je niet aankijkt of toespreekt of vraagt wat je wilt hebben. Hij wil hiermee de studenten uitdagen om het sociale systeem in Burundi te veranderen. Zij moeten die verandering gaan brengen. Onze indruk is dat zij daar zeer positief tegenover staan, maar tegelijkertijd worstelen met de beginselen van hun eigen cultuur.
Een ding staat voorop: de jeugd in Burundi wil graag werken aan een positieve en sociale verandering. Het zal ze power geven om hiermee aan de slag te gaan!
Wil je Association Raphael au Burundi ondersteunen met het Family Based Rehabilitation project met kennis, materialen en/of financiële middelen, neem dan contact met ons op. Dit kan via info@dufashanye.com.