Week 1 vervolgden wij met site seeing en een ontmoeting met de docenten van de sociaal werkers, die in ons centrum gaan werken. We sluiten de week af met het echte werk: aan de slag als bouwvakkers.
Site seeing
De afgelopen dagen hebben we uiteraard ook een beetje de toerist uitgehangen. We zijn naar een historisch monument geweest van Livingstone & Stanley in het plaatsje Mugere, waar je een mooi uitzicht hebt over de stad Bujumbura. Stanley is Livingstone op deze plaats voor het eerst tegen gekomen op 25 juni 1871 en sprak hier de gevleugelde woorden: ‘Livingstone, I presume?’
Wij zijn voor de inmiddels toegesnelde kinderen ook een attractie (muzungu (blanken) noemen ze ons). En als wij alle kinderen een ballon geven, zien we allemaal blije snoetjes. Hoe anders is dit dan 7 jaar geleden dat we nu wel gewoon vrij kunnen rondlopen in plaats van onder begeleiding van bewapende politie.
Van de Afrikaanse sfeer hebben we iets opgesnoven in park Rusizi. Onder begeleiding van een ervaren gids en op veilige afstand hebben we zelfs nijlpaarden gezien en een babykrokodil. Uiteraard waren er veel inheemse vogels te zien en Bernice kreeg nog een persoonlijk begroeting van Avril, een schattige chimpansee.
Ontmoeting docenten
Voor ons project is het nodig dat sociaal werkers goed worden opgeleid en hiervoor hebben wij interessante gesprekken gevoerd met docenten die hen zullen gaan opleiden. Deze docenten zijn werkzaam in Burundi als sociaal werker, psycholoog en docent verpleegkundige. Twee van hen zijn werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis in Bujumbura.
Aan de slag
Eindelijk mochten we donderdag ‘voor het echie’ meewerken met de bouwvakkers (dorpsbewoners) aan ons eigen project. Sinds de afgelopen keer dat we hier waren zit er al aardig schot in, want een deel van de fundering is namelijk al klaar. We worden ingedeeld in ploegen. De een gaat op traditionele wijze grote stenen verplaatsen (op het hoofd) die in de funderingssleuven gegooid worden. En een andere ploeg wordt ingedeeld voor het transport van emmers (ndongo) gevuld met specie. Dit mengsel wordt dan weer over die stenen gegooid zodat een hechte maar stevige fundering wordt gevormd. Wij merkten natuurlijk wel dat de Burundezen aanvankelijk achter ons rug aan het lachen waren om die muzungu. Maar aan het eind van de klus hebben we gemerkt dat we respect hebben afgedwongen omdat we die dag net zo hard hebben meegewerkt.
Op het terrein is een apart plekje gecreëerd met een afdak van bananenbladeren. Hier heb je werkelijk een fantastisch mooi uitzicht over het groene dal en hebben we gegeten. De lunch bestond uit zelfgemaakte broodjes, rauwkost en fruit. Eigenlijk hadden wij een ongemakkelijk gevoel over ons omdat wij van de andere bouwvakkers gescheiden waren en sommigen ook nog werk moesten afmaken. Gelukkig waren er nog voldoende broodjes over zodat ook zij mee konden eten. We merkten wel dat het brood met beleg gretig aftrek vond en de groente en fruit iets minder. En misschien logisch omdat groente en fruit daar volop groeit.
Omdat wij het gebouw natuurlijk niet af kunnen zien in de tijd dat wij hier in Burundi zijn, zijn wij met de architect en de aannemer naar een iets hoger gelegen gebied gewandeld. Hier wordt een gemeenschapshuis gebouwd voor de plaatselijke bevolking en dat komt er zo’n beetje hetzelfde uit te zien als ons activiteitencentrum. Het is de bedoeling dat in de toekomst in de omgeving nieuwe woningen gebouwd worden met een sportveld. De kinderen van het activiteitencentrum zullen beslist hier ook profijt van hebben.
Aanstaande zaterdag wordt een communitydag georganiseerd waarbij alle bewoners van de provincie Bubanza zijn uitgenodigd om mee te werken aan het project in hun eigen omgeving.
Wordt vervolgd.
